Durağan bir sürece boyun eğdiğim, huzursuzluğun ve huysuzluğun yoğun olduğu tuhaf bir dönemdeyim. İçsel çatışmalarıma paydos vermek istediğim ama cesaret edemediğim sinir bozucu bir süreç. Duygularımı yoğun yaşıyorum ve bu yoğunluk bana zarar veriyor. Bu duygu karmaşasına egomu koyamadığım gibi, her gece ama her gece bir damla da olsa gözlerimdeki doluluğun verdiği burukluğu en şeffaf haliyle yaşıyorum. Acıların çocuğu değilim. Ama bunun kederi neden benim üzerimde ve kalmak bilmiyor? Hassas olmak zayıf olmaktı nazarımda. Ama bu kadar hassaslığı zayıf bir bedende yaşatmak zor olsa gerek. Kendime olan bir kırgınlığım var. Bunu tamir etmek istemiyorum çünkü o kırgınlığı yok etmenin çabasına girdiğimde daha da büyüdüğünü hissediyorum. Kalsın bir kenarda.