kocaman denizler üstünde

bir kuştum

bir martıydım

bir rüzgardım belki


rüzgarın kuvveti kalmamış üflemeye

kanla doldurmuş kanatlarını kuşlar

çok da hali kalmamış uçmaya

zehirlendi bakışlara

bir duvar vardı esmesini engelleyen

denizlerin yoktu suçu

kalbine kadar inen zavallı kuşlar

akıttı kanlarını

deniz hapsetti içine

kayboluşları da

yalnızlığı da

hüzünleri de


Kuşlar veda etti gökyüzüne

artık kılıcını denize sapladı


Ben geldim sonra

dumanlarım karıştı rüzgara

yani sana

ama bir duvar vardı

martının uçmasını engelleyen

yani benim


sonra bıraktım denizlere kendimi

orada sen yoksun diye


boğuluyorum nefes almaya

dibe çöküyorum hafifleştikçe

gözlerim açılıyor karanlığa


omuzlarım hafif

çünkü

uçmamı engelleyen

bir rüzgar yok artık.