Gönlümü avutamadım,
Seni söküp atamadım,
Ben bahtımı tutamadım,
Yâr, seni unutamadım
.
Bahtın lütfuna ermişim.
Gönlümü sana vermişim.
Meğer ne çok severmişim,
Yâr, seni unutamadım.
.
Gönül bir acayip deli,
Yârin azâdolunmaz kulu.
Bilemedim neylemeli?
Yâr, seni unutamadım.
.
Kalksam gönlümü azâda
Eski günler gelir yâda;
Bu nisyan dolu dünyada
Yâr, seni unutamadım.
.
Kendimi aldırdım gama,
Yerleştin kaldın kafama;
Unutmak istedim ama
Yâr, seni unutamadım
.
.
Şair burada divan edebiyatının tüm inceliklerinden faydalanıp sefil bir unutamayış hikayesi koymuş önümüze.
.
İç burkan ve bir o kadar efkâra doğru iten bir şiir olmasının yanı sıra, yâre hissedilen ihtirasın yoğunluğu da insana sıcak bir hatırlayış bırakıyor..
.
Zaten ulaşamayışların, karşılık alamayışların ve imkansız aşkların şairi olan Sabahattin Ali, kendine yaraşır bir biçimle bize böyle bir eserle daha kendini hatırlatıyor