Annemin saçlarını severken ellerimde kalan saçlara bakıp gözyaşı döküyordum. Annem bana dönüp

"Saçların böyle güzel değil, renkli yaptırsana, mavi mesela." dedi.

Ah benim güzel karanfilim, senin saçların dökülürken bana söylediğine bak… Ben bunun acısıyla nasıl nefes alayım annem?

Ertesi gün gidip saçlarımı maviye boyattım. Maviyi de hiç sevmezdim ya, annem beğensin yeter. Annemin yanına heyecanım ve hüznüm karışmış bir halde geldim. 

"Fıstık gibi olmuşsun." demesiyle burukça gülümsedim... Ah benim sevda çiçeğim, her gün eriyorsun gözümün önünde ve benim elimden hiçbir şey gelmiyor. Ben bu yükü nasıl taşıyacağım annem...