Son bir kez baktım bize. Ben yıpranmış, kullanılmış bir kitap; sen ise yaşlı bir sahaftın. Yapraklarım, kimselerin kaldığı yeri hatırlatması için kıvrılmış; belim, yük olmamam için bükülmüştü. Yetersiz olduğumdan mı yoksa artık fazla olduğumdan mı gözden çıkarıldığım ise muammaydı. Bu yaşantıdan sonra garip gelmişti, üç kuruşa satıldığım adamın bana tek dokunuşta kül olacak bir anka gibi yaklaşması. Satırlarıma böylesine şefkatli sarılmamıştı kimseler. Kendilerine pay biçtikleri anlamlarımı mürekkepleriyle kirletmişlerdi. Haliyle ben maddeyken, sen mânâm oldun. Ne güzel de unutmuştum, senin de bir gün beni başka ellere terk edeceğini. Unutmuştum tüm merhametinin aslında beni iki değil, eline geçtiğim üç kuruşa tekrar satmak için olduğunu. Belki unutmak istedim, bu da asıl muamma.