Köhne bir sahnede
Arkadan vuran bir güneş çizmiş ressam
Sessizce arkasına geçip oyunun
Repliklerini dinleyenlerin arasında
Onlarca hayat varken
O saatine bakmakla meşgul
Gözlerini yakan yaşamının
Atlayan saniyelerini
Fırça darbesi yapıp
Tükenen hevesinin savaşan yanını
Tadı biten oyunun sonuna
Çizdiği güneşin gerçeğini
Armağan edip
Alıp heybesindeki renkleri
Ve de fırçalarını
Bir teşekkürün naifliğinde
Acısı çıkmış sevgileriyle
Gerçeğin düzeninde
Hiç iyi olmadan belki
Belki de
Hayallerinin kurulmayan yanıyla
Alkışların son tınısında
Yeni bir sahneye doğru
Yola çıkacak
Bilmeyecek hangi sahnenin oyununa
Dolduracak duvarları.
