Yağmur sesinin kalbine değdiğini duydun mu hiç?
İşte tam öyle. Yumuşak, berrak ve özgür. Bir sabah uyanıp bütün kirliliği temize çekmiş ve yeniden başlamış gibi saf ve güçlü.
Tüm karanlıklara rağmen sızan ışık gibi, aşık ve daha şefkatli. Sarmaya hazır bir ana gibi aşk.
Özlüyorum bir nakış gibi adeta...
Bu kadar sabrı hak eden ruhumun hoyratlığını susturmaya çalışan beynim, kalbim o kadar derin bir bağ ile bağlı ki gölgene bile...
Susuyorum ama Suskunluğum nakış nakış işleniyor sana...
Bakışına, gülüşüne...
Bu karanlıktan beni al ve kendine sakla, bu narsist his beni koşar adım getiriyor uykusuzluğuna ve ben buradayım ne kızgın ne öfkeli ne sensiz...
İliklerine kadar sana bulanmış ve sen olan.
