Günler günleri kovalıyor, zamanın hızından şikayet ederken bir zaman geliyor ve donuyor en kötü yerinde ân. Nefesim daralıyor, bir girdapta, çıkamayacak kadar sıkışmış hissediyorum. Sallantılar, saklanan tüm iğrençlikleri de ortaya döküveriyor, aldığı masumların ardından. Acılar birikiyor, avcılar acıttıkları yerlerden bakıyorlar olanlara sakınmadan. Sallantılar, sarsıyor tüm gerçek bildiklerimi, sarsıntılar içinde hareketsiz kalmaktan yorgun, bitap düşmüş, savunmasız kalakalıyorum.
Hayal ediyorum. Güneşten damlayan ışık hüzmesinin içinden parlak, yeşil bir dünya…Tüm sevdiklerim orada, iyilikler, iyiler, iyi olmaya adanmış her şeyle birlikte oradayız. Savunmasız kaldığım tüm zamanlara inat, dimdik. Çocuklar gökyüzüne doğru koşuyorlar, zaman akıyor… Günler geçiyor fakat acı dinmiş. Zaman dingin bir deniz misali. Hayal ediyorum, gerçek olabilecek her şeye sığınıp çıkıyorum sarsıntının içinden…
