Göğsüme çöken koca bir hüzün var.
Kaçmaya çalışıyorum delice
Bir ben bilirim ki, benim savaşım kendime.
Kanlı bıçaklı düşüncelerim kovalıyor birbirini,
Zihnimdeki kargaşa gönlüme sıçramış,
Dört odanın dördünde de yaralılar var,
Kimi ise ölüm döşeğinde.
Ayaklanın diye bağırıyor neşem yattığı yerden,
Senin işin bitti diyor bir köşeden öfkem.
Ve yalnızlığım kahkahalarla söyleniyor,
Bu savaşın tek galibi benim diyor.
Beyin kıvrımlarım arasından kaçan düşünceler
Yumruklarını savuruyorlar içeriden bana.
İkiniz bir olmuş üzerime oynuyorsunuz diye söyleniyorum seslice.
Bir cevap vermiyorlar, kargaşaya devam ediyorlar.
Bir elim başıma, bir elim göğsüme yaslı
Uykuya sesleniyorum, kurtar beni artık, kendimi yitirdim diyorum.
Uzandığım yastığım yağmurda kalmış, senin de şemsiyen kayıpmıș diye geçiyorum dalgayı.
Gözlerim kapanıyor, sesler kesilmeye başlıyor.
Aferin diyorum, beni biraz uykuyla yalnız bırakın.
Düşlerimden habersiz gülüyorum usulca.
Savaştan galip gelen yalnızlığı tebrik etmeyi unutmuyorum, o da bilmiş bilmiş gülüyor
Ben demiştim diyor, senin en kadim dostum benim diye ekliyor.
