Nefretimi tuttuğum⠀
Bu gümüşten, altından yumruklar⠀
Bir de şaşırmam⠀
İnsandan ne gelse⠀
Soluklanma duvarları ile ellerim⠀
Sıkmam yumruklarımı⠀
Ne gereksiz, öyle abuk⠀
Bazen pamuk, bazen çivi⠀
Arasından sızması vişne çürüğü⠀
Ne saçma, öyle gereksiz⠀
⠀
İhtiyacım, benlikler arası hızlı bir yolculuk⠀
Midem bulanmaz⠀
Ne karşıdaysa çiğnenmiş, tükürmüşüm⠀
Biraz da yorulmuşum⠀
Ama korkarken kendi acımdan⠀
Yorgunluk bile ne güzel⠀
⠀
Bu kadar karışmışken⠀
Ve kan doluyken⠀
Bir topaç ⠀
Küçücük olduğunun farkına varmak ⠀
Hatta herhangi bir şeyler hissetmek bile ⠀
Ne güzel
