Bir uçurum vardı bir kalpte
Her bir taşı
Her zerre toprağıyla sen olan.
Uçurumun kayalıklarına vuran dalgalar
Dalgaların kürkçü dükkanı denizlerdin.
Denizlerin en büyük hayali okyanus
Okyanusların can kırıkları
Buzdağlarıydın.
Ve en önemlisi
Kalbinin yansıması, kalbimin huzuru
En uçuk hayallerin evi
Kimsesiz ruhların arafı
Gökyüzüydün.
Ben ise
Gökyüzünün bile sen olduğu bir kalpte
Uçsuz bucaksız yeşilliklerde
Kelebeğine sevgisini söyleyemeyen
Ama yine de sevgisini yitirmeyen
Sevgisine yeni bir sahip
Seni bulmuş bir papatya.
İmkansızların ötesini
Her kalbin kinini bilen gökyüzü
Tek arzusu ölümünü bile anlamlı kılan
En büyük hazinesi kokusu olan
Bir papatyanın ona olan aşkını
Görmez, bilmez mi?
Dilek
2020-06-29T01:41:48+03:00'Şiirleri doğuran yalnızlık, şairleri öldürür' diyor bir şarkıda. Şairi ölümden kurtarmak için aşk güzel bir yoldur belki. Güzel yorumun için teşekkürler ;)
Pınar Yarman
2020-06-29T01:32:48+03:00Şiirinde beni çeken en önemli ayrıntı samimi oluşu oldu. Sessizce edilen bir feryat ve derinlerden gelen bir aşk gizli temelinde. Kalemine sağlık :)