Senden geriye bir ev kalmıştı

Yıkık dökük

Ama içi sıcacık anılarla dolu

Senin hiç görmediğim gülüşlerinle saklıydı

Annemle huzur dolu bakışlarınızla gizliydi

Bu yüzden eve bakanların içi huzur dolardı

Belki saçlarımı son kez okşayışın, yatak odanın karanlık rutubetli köşesindeydi

Bilirim, hastayken hep karanlık kalmış odan

Güzel gözlerin ışığı istemez olmuş

Aslında evimizin üzerine yağan yağmur senin alnında tomurcuklanan terinmiş

Terin bize rahmet olurdu, bu yüzden çokça huzur dolardı yuvamız

Kolonsuz eski yapı bir evdi

Çok deprem gördü, yıkılmadı

Çünkü toprağında, taşında nasırlı ellerinin kuvveti saklıydı

Bu yüzden mucizeviydi

Bir gün ansızın yeni bir ev yaptık

Betonarme bir ev, böyle havalı bir şey

Hani belki çok istediğin ama sana nasip olmayan

Ve bu günlerde eski evinden geriye sadece toprak kaldı

Sanırım bu yüzden rahmet yağmıyor üzerimize

Eski evinin gölgesi sindi toprağa

Ne evden eser kaldı ne de bizden

Şimdi senden geriye sadece küçük ama dünya kadar güzel birkaç şey kaldı

Şakalarınla dolu fotoğraflar

Belki içinden dualar ettiğin, ansızın çekilmiş birkaç tane fotoğraf daha

Bir cüzdan

Zamanı senle dolan bir saat

Hiç duyumsamadığım kokunla saklı şeyler

Ama içimiz hala senle saklı

Senin her bir parçan birimizde

Ablamda en çok gözlerin saklı sanırım, çünkü aynı sen gibi bakıyor bize

Ve ben senden geriye kalan en küçük parçan, şu an tam 22 yaşındayım

18 yıldır görmedim seni

Aslında doğrusu hiç ama hiç görmedim seni