fakat isimsizim ismim hiçbir kapıyı açmıyor 

bile basmıyor şiirimi dergi 

hiçbir yarama derman olmayan şu kainat eczasında

dolduruldum ve bir hayvan gibi sergilendim

babamın elmacık kemiğinde zonklayan mart esintisi kadar gerçel bir devriçin

sana mesnetsizce sağınan duygular beslerdim 

göğüs uçlarından ısırılmasaydı şayet aşıklar

ve bastırmasaydı şu şiiri et sesleri 

er bezlerimsiz her zerreni ezberlerdim

çünkü mana kapısı sevgilim, aralanalı beri

BEN SANA ALLAH KADAR SENDİM 


umarım sinende hissediyorsundur sen de 

uyanıkken sayende gördüğüm rüyaları 

uzanalı beri şu çekyatta rû be rû

sen’siyorum sen’sasyonel bir rönesen’stir de bu 


aç karna tüket beni yoksa boşa gidecek

manen azaldığım travmalarca terkin 

tam ortasında salınan elem ve norepinefrin 

sevgilim... uzatmaya gerek yok 


SENİNLE NİCEL ANLAMDA ÇOĞALMAK İSTERDİM