Bir avuç günah gülümsedi ellerinde ve bir gün ah etti şair. Bir gün gitti hayatından ve bir dün ölü bulundu kimsesizler kalabalığında. Biri gününe hapsolmuştu diğeri günebakarken susuz kaldı bahçesinde. Bir "kün" yarattı sahipsizliği, bir küfre döndü şiir. Kıyamet koptu...
Özünde iyi bir paragraf çıktı ağzından ve esir edildi kelimelerine. Tanrı'dan bela istedi ve meydan verdi zulme kalpte. İki dudak arasına iltica etti hezeyan. Bir türlü akıl ermedi olmuş olana. Her gün en baştan başladı oyun. Üstünü örttü soğuğun...
Dünyanın en makul meramı dillendirildi uykuda. Gerçeğin adı vardı ve adı battı felaketin ardından. Bir mucizeyi andıran aldanmışlık ağzını şerre açtı. Hayatın altı çizildi kalın çizgilerle. Üstü kaldı avuçlarımda…
