Bir şeytan oldum ben; iyiliği arayan,

Bir karanlık oldum ben; aydınlığı doğuran,

Bir ayna, bir gökyüzü, bir okyanus;

Bir ben olamadım ben, bir beni bulamadım...


İçinde yüzüp kirlettiğim onca deniz?

Üzerinden süzülüp pislettiğim onca şehir?

Ayaklarımın değdiği, eriyen asfalt?

Sen miydin o? Gördüklerinin gerçek olduğunu sanan saf...


Bir keresinde; mum oldum, yakmasalar erimezdim,

Bir bardak, bir içimlik su, içmeseler bitmezdim,

İçinde günahların barındığı bir ateş oldum ben!

Sohbete dalanlar, terlemeselerdi, sönmezdim...


Bir buluttum ben, rüzgarın ittirdiği,

Bir ışık, bakanın gözlerini yitirdiği,

Bir şarkı, duyanın dinleye dinleye bitiremediği,

Muhtaç kaldım ama, Tanrı'ya, sevgisine...


Kanatlarım karardı, tacım bir çift boynuz,

Dilim bir zehir, ayaklarım bir pranga,

Yüreğim doyumsuz koca bir zindan, sen mahkum,

Bir hayattım ben, bir çocuk, ağlamasam ölmezdim...


Bir hiçim ben, bir ironi olmak dışında,

Koca bir boşluk, var olmayan sanrılar ışığında,

Bir rüya, bilmediğini sandıkların hakkında,

Bir varlıktım ben, Tanrı'nın sevgisinin yokluğunda...