Esasen herkesin sevgiye biraz ihtiyacı var
Sevilmediği yerde duramıyor
görülmediği yerde yapamıyor
ne gerek vardi ki böyle yapmaya
kalpleri kırmaya
sadece sevmeme izin verilmiyor
benim sevmeme verilmeyen bir izin
oysa kendi halimdeydim ben
karşılık beklemeden
umutsuzca
kendimdeydim
ve şimdi kendim yokum
uzaklaştığım en yakın kişiyim
kırıyor aynı zamanda incitiyor
yaralamaları da cabası
izler olmadan, kesmeden
kanatmadan yapıyor bu yaraları
kapanmaması işin en kötü tarafı
ne dikiş tutuyor ne de başka bir şey
acıtıyor her geçen gün
günler geçtikçe alışıyor sanki insan
ama alışılır mı sevgisizliğe
sevgisizlik insan ruhunu yıpratmaz mı
öldürmez mi ruhu
aslında bu satırları yazarken
ölü olduğumu biliyorum
içimdeki bir parça ölü
hissedemedim duygular var içerimde
beni en derinden yıpratan
kanatan
kapanmayan
Çok sevmemek gerek bazen
kimseyi kendinden çok sevmemek
ama yapamıyor insan
onun mavi gözlerindeki çocuksu gülümseme...
sadece benim gördüğüm
kendinin bile farkında olmaması
o gözlere
o konuşunca dünya
durmayı bırakıyor aslında
tüm evren onun için çalışıyor
onun güzelliğinden dönüyor gezegen
onun saflığında akıyor bütün akan sular
ve karanlık çöküyor
onun içinde yaşadığı,
anlatamadığı her sessizliği gibi
güneş doğuyor birden çünkü
o gülüyor
bir ömre yemin ederim bedel
onu özlüyorum
biliyorum dönmeyecek
belki de boşuna bütün bu satırlar
ama yazıyorum
alıkoyamıyorum kendimi
istemsizce oluyor
bütün suçların en büyüğünü sana yüklüyorum
ve gidiyorum
çünkü gitmek istiyorum
istemiyorum
hep sende kalmak
hep senin sığınağın olmak
Biliyorum benim evim küçüktür
ama sen olumca kabarıyor yüreğim
sen olunca çaresini buluyorum her şeyin
seni milyonlarca yıldız kadar seviyorum
seni çok özlüyorum
sana tekrar sarılmak istiyorum en sıkı haliyle
iyi geceler balım
