Kocaman bir hayal kırıklığım var. Ve onunla ne yapacağımı bilmiyorum. Saklayamıyorum bir yerlere. Kalbimin orta yerinde duruyor. Zoraki gülümsemeler bile onu gizlemeye yetmiyor. Hep uyumak istiyorum. Uyanınca kontrol ediyorum gitmiş mi diye. Yoo aynı yerinde duruyor. Kırıkları kalbime batıyor, acıtıyor. Acı çekerek yaşamak zorunda olmak büyük eziyet.
Allah beterinden korusun diyorum ama geçmiyor. İçimde bir şey var alışmıyor bu duruma, kabullenemiyor, vazgeçmiyor. İçimdeki çocuk elinden şekeri alınmış gibi hissediyor belki de. Küsmek vazgeçmek bırakmak ve gitmek istiyorum. Ve hiçbirini yapmam da mümkün değil.
Acı çekerek olgunlaşıyoruz değil mi? Sivri kenarlarımız törpüleniyor. Her şeyin bir sebebi var. Hayat zorluklarla mücadele etmemizi sağlıyor, bu sayede güçleniyoruz. Bunları dinlemeyen kabul etmeyen yanım içimde haykırıyor; ama neden? Neden böyle oldu? Neden tam bir engeli aştık derken bir yenisi çıkıyor karşımıza ve biz o çok istediğimiz şeye bir türlü kavuşamıyoruz?
İçimdeki siyahla beyaz kavga halinde sürekli. Birbirlerine karışıp kocaman bir gri olmalarını bekliyorum. Ben hep bekliyorum, düzelmeyi, iyileşmeyi her şeyin yoluna girmesini bekliyorum. Belki de bunca bekleyiş sıkıyor beni o yüzden gitmek istiyorum.
Bu can sıkıcı satırları noktalarken biraz olsun hafiflediğimi hissediyorum. Yazmanın verdiği iç rahatlığıyla kapatıyorum günlüğün kapağını.
