Şimdi

Kiremit renginden bir düşle

Kaçık gömlekli adamın neşesiyle yormak hayatı

Kravat takanların zehirsiz olduğu

İnsanların birbirine nazının geçtiği

hülyalara dalmak bilmem açıklar mı sevmeyi?

Nefret yoruyor insanı


Ama söyleme

Hakikati dünyanın kahırdır

Demesen olmaz mı?

Sevmeye bile çalışmıyoruz hiç kimseyi

Gönüller kırıyoruz habire


Sen kara ölüm

Zabıtası olduğun sorgudaki beynimin

Ancak bir terhis biletisin dünyaya bakmayanlar için

Sezgisel bir dehşetle

kendimize yakıştıramadığımız

beyaz ölüm...


Ölümün sorgulamadan delip geçtiği

Bırakalım '-istler' cirit atsın

Nefret eziyor insanı

Kahrolmasın hiçbir şey

Pankartlar boş kalsa nolur

Sokaklar kaygıyla adımlanmasa

'-cılıklar' tutsa burnunu

Mutluluk 'ihtimalleri' olan yerlerden..


Deme öyle sakın!

Hakikati zulümdür dünyanın

Bir çocuk kalbi lazım bize

Çocuklar gibi sevebilmek için

İmkânı var, biliyorum

Cennet gibi güldürmenin..