Seviyor olmanın mucizesiyle çarpıyor içim bir bayram sabahında.

Tebessümün taşıyor dışıma, tutamıyorum gözlerimin parıltısını.

Sevmek şimdi ondan da benden de öteye yayılıyor, tüm yaşama saçıyor biricik tohumlarını.

Bir güneş gibi süzülüyor bu kederli yüzlerin üzerinden, bir anlığına kanatlanıyor içimin umutsuzluğu.

Nasıl kıyarım bir başkasına, nasıl kötülerim, beni böylesine sarmalayan da ruhumu filizlendiren de bir insanken nasıl sevemem tüm geri kalanı.

Onun adıyla başlayan aşk, nasıl düşmez var olan her şeyin üzerine bir gölge gibi, serinletmez tutuşan yalnızlığını insanoğlunun.

Telafisi değil midir, hakiki bir sevgi, tüm olmamışlıklarımızın?