ait hissetmediğin, sevmediğin bir işe gitmek zorundasın biliyorum. yorgun uyuyup, kemiklerinin ağrısıyla dinlenemeden uyanıyorsun. “nerede yanlış yaptım, neyi yanlış yapıyorum?” diye soruyorsun kendine. hayalinden her geçen gün uzaklaştığını hissediyorsun. yollar arıyorsun, kayboluyorsun… biliyorum. sabah ayazından, güneşin altında kavrularak çalıştığın günlere, poyrazdan, titreten kış gecelerine… yalnız değilsin, hep beraberiz. işte tam da bunu diyorum. ama biz bu cehennemi hakedecek ne yaptık?
