Keyfimizi kaçıran bir çok şey olacak. Hayat acı dolu diyeceğiz. Acı bir şurup gibi... Ancak bizi iyileştirmek için olabilir mi? Tüm bu sancılar büyüme sancılarıdır belki. Bir çocuğun düşe kalka yürümesi ve her düşüşünde daha çok acı çekmesi...


Yoksa nasıl öğrenebilirdik ki? Hayatta zorluklarla karışlaşmasaydı insanoğlu herhangi bir şey ortaya çıkarır mıydı?


Aklımızı kullanmamız gerekir miydi? Kaslarımızı düşünelim eğer ki taşımam gereken çantalar gittikçe ağırlaşıyorsa zorunlu olarak kaslarımda gelişmeli yoksa düşerim hareket edemem.


İnsanların da sorunları günden güne artıyor ve bu doğrultuda da değişimi mecburi oluyor. Hayat bizi sıkıştırıyor değiştiriyor ve dönüştürüyor.


Elinde çok fazla bir aracı yok hayatın haz ve acı... Bu ikisi ile örgü ören birini elindeki iki tığ gibi bizi birbirimize örüyor...