üzgünce baktı gözlerime

uzadı zaman bakarken

geriye dönmek istemedi

ses etmedim

üstünde kahverengi hırkası

içinde krem rengi gömleği vardı

gözleri gözlerimde bir volkandı

ses etmedim


uzak bir iklime gidiyordu

ruhu mutmain

gitmek zorundaydı

ses etmedim

bir şafak alacasında çıktı yola

ayaklarını sürüye sürüye

bir kere de olsa dönse

nereye diyecektim

dönmedi

ses etmedim


aylar geçti yıllar oldu

gözden ırak gönülden ırak

hasreti ellerinden tutup götürdü

sevmek, beklemek fikri söndü

inşirah bulmadı gönlüm daha

insan soldu sözcük bitti

diyemedim bir defa

çok özledim

belki biliyordu

ses etmedim