Soğan doğrarken hayatı sorguladığım klasik günlerden biri... Hayat ne kadar karmaşık.
Anneme seslendim, "soğan gözümü yakıyor, doğrayamıyorum". Tek gözümü kapatıp devam etmek zorundayım. Hem ağlayıp hem işini yapabilen nadir canlılardan biridir kadın.
Ağlamaya bahane olarak soğanı seçtim. Son zamanlarda insanların bana ne kadar fazla yüklendikleriyle ilgili hiçbir fikirleri yok. Aslında birbirimize ne kadar çok yükleniyoruz, farkında mısın? Uzaktan baktığında her şey çok net. Yaklaştıkça bulanıklaşmaya başlıyor. Buldum sanıyor, kaybediyorsun.
Soğan doğramaya devam...
Bu olaya bir türlü alışamayacağım, tıpkı ömür boyu birilerine hizmet etmemiz gerektiği fikrine alışmak istemediğim gibi.
Yok mu şu soğanların doğranmışları kardeşim!
Sevmek için bahane arıyorsan soğan doğrarken gözleri yanmıyor olmasını sevmekle başlayabilirsin mesela. Hayatında sevgi eksik olmasın. Herkese rağmen kusur aramayanlardan ol.
Sevgiler...
Soğan cücüğü, soğanın en güzel yerisin ❤
