Aklımın içindeki bütün sokak lambaları yanıyor. Karanlığın üstüne canavar gibi çöküyor. Bütün ateş böcekleri, yıldızlar hayalet oluyor. Sokak lambaları geceyi yaşamama bir türlü izin vermiyor.

O lambaların ışığında yıldızları arıyorum, karanlığı istiyorum, ateş böceklerinin dansını izlemek istiyorum. Kafamı kaldırıp bakıyorum, lambalar yanıyor, hem de nasıl yanıyor üstüme üstüme.

Kapatıyorum hepsini, bir bir karanlık tekrardan küllerinden doğuyor. Hükümdarlığı ilan ediyor. Yıldızlar bir bir gülümsüyor, gökyüzünden ateş böcekleri çıkıyor bir bir saklandığı yerden. Rüzgar hafiften esintisi ile onların danslarına eşlik ediyor.

Bir şarkı geziniyor etrafta. Karanlığın başlattığı gökyüzünün devam ettirdiği yıldızların zirveye taşıdığı ateş böceklerinin kendilerini kaybettikleri bir şarkı...

Evet, nefes alıyorum, sanki bütün yüklerimden kurtulmuş gibi nefes alıyorum. Bu şarkı benim, bu yıldızlar bana ait, bu ateş böcekleri benim dostum. Onları istiyorum, seviyorum, onlar için karanlığa talibim. Sokak lambaları varsın yanmasın, beni benden uzaklaştıran hiçbir şey benim ile olmasın.