Delice dansını şimdi göklerle buluşturuyorsun
Ve masal misali kaçışların ardından bize armağan ediyorsun
Belki kuşlar bu kez yolculuğuna çıkmamıştır
İçindeki hüznü kalbine mühürlemiş gibisin
Duygularından birer birer damlayan gözyaşı edasında tüm varlığını istemsizce yok ediyorsun
Gitmek istediğini defalarca yinelemene rağmen, kafesinde bir çiçek açmasını bekliyorsun
Umudunu kaybettiğini sandığın noktada sesini çok uzaklara duyuyorsun bu defa
Biz ise seni görmeyi istediğimiz yerde olamayışımızın çaresizliğine lanet okuyoruz
Sen sümbülleri koklayabilirsin
Çünkü çıkmak istediğin kapının anahtarı çoktan yok oldu, kaybolmanın ise son demi artık
