ölü bir balığı andıran gözlerimle izlerken hayatı

sadece sana bakarken yaşıyormuş gibi hissediyorum.

sanki insanlar artık ölü ve diri diye değil de

sen ve senin haricindekiler diye ayrılıyor.

kimseye inanmadığımı, bir tek sana inandığımda anlıyorum.

insanların sinmeye çalıştıkları köşelerine tuzaklar kuruyorum.

hepsi bir bir enselenirken, kendimden ne kaybediyorum?

hayat herkesten bir şeyler çalar, kabul

ama bari beni bana, beni sana bıraksa.

inan bana son kez umut ediyorum.

benim için yarattığın yeni dünyada,

yeniden doğmayı bekliyorum.