Dışarıda dimdik duran bedenin
İçinde paramparça olmuş ruhun
Koskoca derin bir kuyunun kıyısında
Karanlığın ortasında umut arayan
Gökyüzünde tek bir yıldız kalmamış
Yeryüzün nadasa bırakılmış toprak
Çocukluğun nerede kim bilir?
Karanlıklar mı aldı, sen mi bıraktın?
Rehberin yok, yalnızlık o da yok
Sesler var, kimin olduğunu bilmediğin
Karanlıklar içinden gelen haykırışlar
Susmasını istediğin sesler
Gözlerinin önünden geçen anlar
Kayıp olup giden yıllar, insanlar
Kuyuya dolan hatıralar,
Vedaların ortasında kalan cezalar
Uçurumun kenarından bir kuyu
Senden parçalar içinde yüzüyor
Görünmüyor, bitmiyor, susmuyor
Çocukluğun ses veriyor içinden
Durma artık, çorak topraklar
Yıldızsız gökyüzünde kalma
Uçurumun kenarında kuyu
Çocukluğun son limanı gibi...
