karanfil kokulu, mavinin yolu

kısa ömrümün son sirkülasyonu

bastığım yer kuşkusuz gidişim,

sanma ki depresyon!

depresyon benim çağıma fazla


henüz vakit varken vardı;

anlatmaya yükümlü olduğum bir ülke

biz bizi anlarız sanıyordum

kaygılar ise topluma özeldi,

oldu olanlar gözlerime doldu asfalt


insanlığın her açığına dokundum

insanlar tedirgin, içleri ceset torbası

zira parmaklarıma kan değdi

ve sonra...

ülkemi tek satırla bağladım körlüğe


susuyorum, nazlanıyorum sanıyorlar

ah kalemimin nazlı dili

elem anlatsam gayrı ayıplanır

yakıp yıkasın ki onu

bizim çocuklarımız artık okunsun