Bir insanı sevmek neden bu kadar zor ki ya da sevilmemek için ne yaptım insanlara?Bugün fazlasıyla zor olan bu soruyu sordum kendime ve cevabı bırak bulmayı, yaklaşamadım bile. Çok fazla kafa patlatıyorum bu konuya, neden diye sormak yoruyor insanı. Biraz bencilce konuşmak gerekirse kötü bir insan olduğumu düşünmüyorum; kendi halinde, sırtında kambur olan işine gidip gelen, şiir yazan, bir şeyler karalayan biriyim; öylece hayata tutunmaya çalışıyorum, başka da yaptığım bir şey yok zaten. Acaba insanlar beni kötü mü görüyor ya da hiç mi görmüyorlar, hâlâ karar veremedim. Yirmi bir yaşımdayken bu kadar yorucu düşüncelere kapılmak gerçekten zor. İnsanlar yanlış da demek istemiyorum; "onlar yanlış, ben doğruyum" bakış açısı bence fazla egoistçe. Ama sevilmiyorum diye kendimi değiştirmeyeceğim, belki bir gün beni bu halimle seven biri ya da birileri çıkar karşıma. Bu da zaten hayatın ve kaderin en güzel ve en kötü yanı. Neyse bakalım, yarına belki sevilerek kalkarız, belli mi olur?
