Ruh_u revanım!
Bir sahilin en dibinde tuttum
Tuzaklarla yılan balıklarını.
Babamın yanımda olduğu anları anımsadım.
O an yanımdaydı.
Bezmişti kaçan kaptanlar düşmanların sayısından.
Yoktu ufuk çizgisinde gemileri.
Babam anlamadı.
Yanımızda bahçeden koparılmıştı kırmızı domatesleri.
Olsalar verirdim, tuzaklar arasından katık sevgileri.
Onlar kaçmıştı!
Ben başındaydım tuzakların.
Anımsadım suçlarımı.
Fırlattım artık sebeple olan bağlarını.
Sebepsiz çarpıyor içimdeki klasik alışkanlıklarım.
Yani bir görseydim
Bir bakabilsem belki
"Gülümsetiyor ismin her gördüğümde beni,
Adımın yanına ne çok yakışıyor,
Kaçmasaydın düşmanlardan,
Başka bir yolu olurdu belki."
Derdim.
Kaptan;
Anlıyorsun sessiz çizgilerimden değil mi?
Artık korkmayın, getirin gemileri geri.
