Suratım aşağı yuvarlak.
Elini bacağımın altında sıcak tutuyorum
Piyanonun önünden insanlar geçiyor, karmaşık ifadeleriyle. Bazen sinirli oluyorlar bazen mutsuz.
Oturduğumuz küçük ince bir tabure. Kıçımızın diğer yarısı dışarıda
Suratım daha çok düşüyor. Ellerimi dizlerime yapıştırıyorum, hiçbir şey çalamadığımı biliyorsun. Senin yalnızca sağ elin hareket ediyor. Siyah tuşlardan imtina ederek, belki çok nadir, en üşüdüğün anlarda, bir isyan gibi. Beyaz tuşların arasında ilerliyor parmakların. İnce ve ojeli, güzel parmakların var. Bir sanatçı eli diye düşünüyorum. Sol elin bacağımın altında ısınmaya devam ediyor, terlemiş biraz.
Ve benim küçük, kalın, ojeleri soyulmuş tırnaklarım gözümün önünde. Berbat kesilmiş, kesmeye üşendiğimi ısırmışım, düzensiz ve çirkin görünüyor.
Sokakta sokak lambasının altındayız. Işık piyanoya vuruyor, biz karanlıkta pek seçilemiyoruz. İnsanlar evlerine yürüyor.
Çaldığın şey hangi sonattan bilmiyorum. İnsanlar da bilmiyor.
