Kelimeler içinde susuyordu gece,
Bütünleşip toplaşan dizelerle haykırıyordu gece.
Bitiyordu, mum ışığı sönüyordu içlerde.
Kendi mumuza üflüyorduk!
Umut mumlarımızı doğum gününde söndürüyor,
Her yaşta eklenen yeni mumla büyüyen umutlarımızı küçültüyorduk.
Baka baka halimize, tebessümle ağlıyor üflüyorduk.
Dünün tekrarını yeni baştan yaşıyorduk
-Uyanma saatini 1 dakika geçirerek-
Hiç yaşamamışcasına aynısını aylarca
Yaşıyorduk eğer yaşamaksa
Nedense hep bir suskunluk vardır hayatta
Kuş susmaz, nehir susmaz ama susar insan
Bakarak yaşananlara, yaşananlar karşısında
Susmayı tek arzusu yaparak, susarak, kaçarak
Konuşmaz yitirir hayatını
Suskun insanın böylece tükenir birer birer mumları
0 mum var, 0 yaşında
Doğmayı bekliyor, henüz yaşamadı hakikati gözlüyor
Zamanı tükenirken suskun insan konuşmaya ye
ni başlıyor
H.Fehime
