Bazen fazla takıntı, bazen umursamazlık,bazense fazla düşünce, umut, bitmişlik...
Bende ki de fazla takıntılık. Küçücük şeylere bile takıntı yapıp, ama öyle çok takıntılık yaparım ki çocuk gibi tüm gün, müzik eşliğinde ağlarım.
Nefessizlik, umutsuzluk, tükenmişlik bitirebilir bir insanı ama takıntılık işte o bitirmez, eziyet ettirir.
Çözümü hiç bir yerde yoktur, ne doktor, ne hoca, ne de psikiyatrilerde. Bunun adı eziyetlik, kurtuluş yok.
Bitirmez,
Yaşatmaz,
Hatırlatır,
Ezdirir...
AMA ASLA BİTMEZ.
