Dört köşeli yalnızlığımda kendi ördüğüm duvarlarım
Hiç şikayet edemem seçtiğim yolu kendim hazırladım
Bazıları her daim tutmak için bir el ararken
Ben kendimi yalnızlığın kollarına sarmaladım
Kalbim içeri kimseyi kabul etmeyen bir gardiyan
Yaklaşmak isteyen herkes sanki bana düşman
Dertlerini dökecekler üzerime
Ve sonra benden bir parça alıp gidecekler bilirim
İlk değil bugüne kadar bir çok kez eksildim
Kaçtım kendime onlardan kurtulayım diye
Sığındım duvarlarımın güvenli kollarına
Artık istesem de giremem aralarına
Düştüm çünkü bir acayip boşluğa
Yarattım kendi evrenimi uçsuz bucaksız karanlıkta
Düşünceler denizinde defalarca boğuldum
Ruhumun derinliklerinden kat kat soyundum
Ulaştım benliğimin bilmediğim noktalarına
Artık kendi kendine oynanan tek kişilik bir oyundum
