Huzurevlerinin yalnızlığın huzuru olması
Bir uçurtmanın menzili ipiyken
ikisinin dolanıp durması
aşkın yalnızca kavuşamayanı
meydanın ortasında
herkesin içinde
her şeyin dışında kalanı
konuşup da anlaşamayanı
kendi duvarlarıyla dünyayı dolaşanı
hiç çift olamadık zaten
gözlerimizin bile biri toprağa bakardı
adımlarımız birbirine yetişemez
kendimizi dokunuşlarla kandırırdık
ellerimizin biri boğar biri çalardı
iç sesimiz bile en az üç kişiydi
gece olunca delirirdik
güneş varken sanki iyiydik
