Artık sesim titremeden söylüyorum bazı şeyleri
İnsan, insanlığı azaldığını fark ettiği zaman, istemsizce çıkıyor insanlıktan.
Artık bir kahvenin buğusu bile multu etmiyor beni.
Annemi sevemiyorum eskisi gibi,
Babamı tutunacak bir dal gibi göremiyorum
Dostlarım, zaten yoklar.
Benim için deniz bile mavi değil artık,
Rüzgar hep soğuk yerden esiyor
Güneşin tek anlamı sabah olması
Ve eritemiyor yaşama karşı buz tutmuş duygularımı.
İçimden iyilik yapmak gelmiyor,
Sokakta çöpleri tekmeleyerek yürüyorum
Kuş seslerini aramıyorum etrafımda
Köpeklerle oynamıyorum, kedilerin nankör olduğuna inanmak üzereyim.
Bir kadın sevme düşüncesi bile yetiyor beni yıkamaya,
Şarkılar hep hüzünlü notalarla geliyor kulağıma
Ne ile multu olunur inan hatırlamıyorum bile.
Bir ağacın dalından meyve yemek insafsızca geliyor artık,
Nefes almak gereksiz bir eylemmiş gibi yakıyor boğazımı,
Zaten yaşamak ne için güzel.
Ben artık bahar gelirken bile sevinmiyorum,
Üstümde gezinen sürekli bir karabulut ve benim mevsimim hep sonbahar.
Ben insanlıktan çıkmış bir insanım,
Tembel ve mecbur
Kurutup dilinde sevgiyi
Etrafını nefretle besleyen.
