Bir ceza olarak indim şu dünyaya
Büyük büyük atamdan kalma bir mirası bölüşmüşüz
ödüyorum payıma düşen taksidi
hâlime razı gelerek
duyuyorum bu acıyı binlerce yıl sonrasında
attığım her adımda
tabanlarımın sızısında
Parmakuçlarımda
Fakat belki af oluruz ümidiyle
yeniden bir kediyi besliyorum
bir çikolatayla gülümsetiyorum küçük bir çocuğu
kızmıyorum kimseye
Yine de kesmiyorum rahmetinden ümidini bir çiçek gördüysem boynu bükük
ona güzel sözler söylüyorum
biliyorum su değil tek ihtiyacı
Bir kadın gördüysem yaşamaktan yorgun
Kalkıp oturması için yer veriyorum
Temelli uzaklaşıyorum hayattan
Önceden teselli arardım her hâlime
Şimdi senden bir tecelli arıyorum
Ve haşır neşir oluyorum kalemle
Yerli yersiz
Ve tabii vademi dolduruyorum
insanların hayatında
kim bilir eskileri yaşadıklarımı yazardım şimdi yazmak için yaşıyorum
