Alıp başımı gidiyorum kendime
Bakıyorum bende
Çekilip kaçıyorum kendimden
Bekliyor gittiğim yerde
Uslandım yitirip gün güneşini
Kaldım kazanında sevip kararmanın
Neyi zorlasam kanatır oldu ellerimi aha
Hangi kapıda dursam meydanlara nispet buluyorum
Gülmüyor yüzüme
Durup hatırasına şerbetleniyor özüm
Sanki kuş manevrası, koyu divanlar maverası
Aklımı uyutuyor;
Karası tutuyor ellerimi
Yarası unutuyor merhemimi
Çözüp iplerimi git gelme diyor.
Usandım mevsim geçişleri kadar
Anlatsa anlardım yağmurda damla
Katlayıp zarflara, satırlara sığdırsa da bu dua
Dönmez dolaşmazmış bir ateşi yakmadan
Ona ulaşmazmış dönmeden yüzünü
Bildim, bildiğimin taşı kaldı omzumda
Tutup yüzüne bakıyorum
Bakıyorum yüzümde
Aynalar kırıyorum tükenmek için
Başlıyor bittiğim yerde.
Fotoğraf: Yasemin Çargıt
