Ben şimdi başımı yastığa koyduğumda tüm bunları neden düşünüyorum? İnsanların düşündükleri, sonra benim hissettiklerim, sonra ailemin beklentileri, sonra benim istediklerim... Bu sürünceme bitecek mi? Ben yolun sonuna varacak mıyım? Ya da yolun sonu diye bir şey var mı? Sorular bitmiyor, ben tükeniyorum.

Sanırım ölene kadar zihnimin kıvrımları bu sorularla artıp azalmaya devam edecek. Bedenim olgunlaşırken, vücudum bir kumaş gibi yıpranmaya yüz tutacak. Korkarım bu yıpranmışlık, beni ücra köşelerde savunmasız düşürecek; belki de her şey için geç olduğunu bildiğim bir zamanda kaybolmuşluğumla baş başa bırakacak.