Tamamını saydın mı,

Eder sana koskoca üç hayat.

Evvelinde ak pak olan ruh,

Hayat dediğin at arabasının,

Dünyanın yağmurlu bir gününde,

Aptalca sürati yüzünden,

Kara kara lekelerle dolup taştı.

Saydım,

Tam üç hayat yaşadım,

Akken benim ruhum,

Martı ise martı derdim gökte uçana,

Kara ise kara derdim elimde durana,

Neyse içimdeki,

Onları söylerdim gözlerime bakana,

Hayret ve hayranlık beslerdim,

Çok sevgili insanlarıma...

Saydım,

İlki buydu, üç büyük hayatımın.

Geçti günler,

Bozuldu, zihnimde yeşeren mahsuller,

Kurak çöllere düştü isimsiz ümitler,

Kara bağlamış ruhum,

Öğreniverdi hiç bilmediği küfürler.

Boğdu gülleri,

Kıstırdı kapana günleri,

Skor tablosuna yazdı,

Astırdığı tüm yüzleri,

Üç hayat yaşadım,

İkincisi kimlik bildi,

Kara nefreti...

Huzursuz bir soytarının günlükleri,

Sadece kendine yetiyor esprileri,

Kendince sayıyor günleri,

Boğmuyor artık ruhum,

Suluyor garip gülleri,

Aynı tablo,

Şimdi sayıyor güldürdüğü yüzleri.

Şiirler biçare elbet,

Elbet kimsesiz,

Yaşadığım hayatın son düzlüğü,

Hayatsız hayatların üçüncüsü,

Hayaller kuran çocuk çoktan gidiverdi,

Ağlaya ağlaya hem de,

Elinde kırık oyuncakları,

Kırık düşleri,

Ölümü bilmezdi o,

Yaşadığım hayatın üçüncüsü,

Her şeyden çok,

Tanıyor kimsesiz ölümü...