Ve her nasılsa,

dökülüyor,

ellerimden

ucuz

bir kalemden

bitme

kelimeler.

“Bir ben eksiğim.” Diyorum,

aynadaki çıplak, kambur adama.

“Bir ben eksiğim...”

Sonra vuruyorum tuşlara, bir jokeyin,

atına vururcasına.

“Kendimden.”

Rüzgar önümde.