İçimde biriken tonlarca ağlamaklı dize var. Gittiğim hiçbir şehir beni dahi affetmeyecek. Bundan böyle o yollara çiçekler ekilemeyecek. Biz içimizdeki şehirden vazgeçtik. Yeni şiire başlasak şimdi kesilir nefesimiz. Sana kucağımda masum bir canla gelmiştim. Şimdi bir rüya görsek iyi niyet bulamayız içinde. Biz artık çöp ettik her bir şeyi. Bünyemde asla şimdiye dair bir ilaç yok. Beni artık hiçbir zaman dilimi iyileştiremeyecek. İnsan inandığı bir yola çok şeyler dökebiliyormuş, şiirler örneğin. En güzel kelimendi zaman deyişin. Üzerini kalın şeylerle örttün. Şimdi her an üşüyeceğim. Belki de içinde bir yerlere bir gün düşeceğim. Tutmayacaksın. Tutamayacaksın, ellerin yok, benim de tutanacak gücüm yok zaten. Sayfalarca boşluk hissi. Yanlış bir hayatta eş anlamlar bulmaya çalışmışım, ne acı... Şimdi hangi eve varsan üvey olacağım. Saçlarımı kimse taramayacak. İçimdeki çocuk çiçeklerle gömülmedi. Unutma...