Bazen çok zorlanıyorum. Yoruluyorum. Hıçkırıklarımın içinde, akan gözyaşımda simsiyah hüzün görüyorum. Saçımın her bir telinin kopuşunu hissetmekten bazen zevk alıyorum. Yumruk attığım yansımamın yere akıttığı kanın her damlayışından çıkan seste huzur buluyorum. Üzülüyorum. Sadece bundan hoşlanmıyorum. Üzülmek beni çok yoruyor. Buna her çare arayışımda kayboluyorum. Bazen birinin elimden tutmasını bekliyorum. Sonra kendime kızıyorum ve üzülüyorum.

Sonunda hep aynı noktaya geliyorum. Sonra kalbimden gelen sinyaller

bir şarkı aç ve sus diyor. Öyle yapıyorum. Ama yine üzülüyorum.