ansıyan yerlerimi döküyorum küllüğe

küllüğü de kendime

öteki ‘ demiyorum

kaç kişiler sayamıyorum.


bir demans silsilesinde

bütün travmalarımla ağız ağızayım her gece.


her gece ilk önce seninle sevişiyorum.

mızraklarını batırıyorum kasıklarıma.

kulağımı kesemiyorum,olmuyor.

kalkanlarımı boynundan koruyamıyorum.

uyanınca renklerim aniden kararıyor.

hep bir gölge oyunuymuş ya gündüz.

güneşsiz yaşayanlardan kaçarak

geceleri gölgesiz

ve aynasız geceleri

kendimi bir yerlere bağlıyorum.


bu sokaklar dar

ve hep aynı yerlerde bitiyorlar.

neden diyorum

sen böyle benim izmir vapurum

neden bütün limanlarımsın.


bırak ki uçsun hıçkırığımız

köşelerinde sabahlayalım sokağın

ve sonunu aramadan yürüyelim .

zor değil ya

öyle sev ki beni

bir kez olsun inanayım.