içimden taşan çaresizliğin dumanı sarıyor her yanı,

hiç bitmeyen ve söndürmeye kimsenin gelmediği kimsesiz bir yangın.


her esen rüzgar

birbirimizden biraz daha uzağa savuruyor bizi.


ah ne yapmalı bu koskocaman şiirlerde kısa diye yerden yere vurulan yaşamla,

uzun yollar gibi gözümde büyüyor yeni günler.

ansızın üst üste baharları görüyorum.


aslında her bahar kendimin bir parçasını gömüyorum,

bazı şeyleri kesik kesik de olsa hatırlıyorum sonradan.

yaşananlardan kalbimden kırılan camlar,

kanıma karışıyor her akşam.


ağır yorganlara sığınıyorum,

nefesimi duyuyorum.

nefesim sanki sonu bir türlü gelmeyen lanetlerin başlangıcı.