“kendime”

Üzümler salkımlarında

  Bu, baharın nevi çalgısı

Oysa bir milat geçmişti üstünden 

Hâlâ bahtiyar hatırası


Evvel önceleri aynı basamakta hüzün arpasıydı

Bir kesrete tutulunca düştü yası

Mehcûr kaldı bedeni kendinden

Şimdi şefkate rastlar mı bu vûcud aynî 


Ruhundaki toprak hamladı

Aşkı düştü derinden harladı

Ne güzellik kaldı mahşere

Ne ebedilik

Bir sevda uğruna benden içre ayrı kaldı