Cayılmış sözler

ağrıma gidiyor.


Vaatlerin sonunda

boğulmalar var,

bunalışlar,

bulanıklaşmalar,

bulantılar

var.


Masum parçalarım tükenirken

hiç olmadığım kadar cesurca

seyirci kalıyorum acıların izlerinin

silinmeyişine,

silinemeyişine,

silmek istemeyenlere verdiğim sevginin alaya çevrilişine


Yeniden ve günden güne

tanık oluyorum

incinmelerin tekrar edişine.

En candan duygularla yürüdüğüm

yolların sonu

her seferinde

nasıl da aldanmalara çıkıyor,

yanlışlıklara,

yanılgılara,

yangınlara

çıkıyor

...

cevap bulamıyorum


Kimseler bilmiyor,

yüreğime dokunan

ezberimdeki yaralayıcı sözlerin cahilliğini yapıyorum.

Umutlarım gerçeklerden kaçışın avuntusuyken

hayal kapısının anahtarı sanıyorum


Ağlayamadan,

anlayamadan,

atlatamadan

bir yenisinin daha eklendiği

kalp kırıklıklarımı

boynu bükük ümitlerime

saatler boyunca

nasıl açıklamaya

çalışıyorum

...

kimseler bilmiyor.