Vakit intihar etmiş,
Saatin dibinde haplar.
Bu dünyadan bir vakit geçti!
Hep ölüyor, hep geçiyor.
Durdurulamaz, dinginlenemez,
Aşkı nehre sözleri yetmez.
O da özenir,
Nehir gibi akmaya yeltenir.
Yaşamı köklü halatlara bağlı değil!
İpince kopmaya hazır.
Her an beliriverir kendi okyanusunun içinde
Biraz büyüyünce aşınması kaçınılmaz vaziyette.
Büyür, büyür, büyür...
Halat son telini koparır.
Mani yok, deniz çağırıyor;
Açıldığında buluverir kendini kendi okyanusunda.
Okyanus geç kalınmışlıklarla dolu,
Dalgalarla vuruyor kıyıya.
Balıklar zaman içinde umut,
Köpekbalıkları ise acı dolu kaderlerinin celladı.
Zaman durmadan akıyor.
Üstten alttan acı ekşi sular,
Dondurmak ya da durdurmak ne mümkün!
Çok hareketli kum saati.
Okyanus dibinde hep bir derin ukte,
Yaşanamamış günlerin hasreti.
Yosunlar dalgalanıyor, alttan gökteki yıldızlar görünüyor;
Yukarı yukarı çıkmaya çalışıyor damgalanmış ruhun biri,
Gemiden bırakılmış demire tutunuyor,
Zamanın içindeyken zamanı yakalamaya çalışıyor.
Hatice Fehime KAYA
