Kimse yokken yanımda, nasıl ayakta kalabildim?

Her dirilmeye çalıştığımda tekrardan toprağa indim.

Gözümün şişkin balonlarına çiçekler ektim

Adımı haykırdım,

Ezildim!

Başım dönerek geçtim sokakları,

Tüm meydanlara tükürdüm ağlayışlarımı.


Kimse yokken dimdik durabildim.

Bir kez daha sevdim ot kokan saçımı

Tortusu kalmış birkaç telvenin ruhuna üfledim.

Dağların adını tek seferde sildim

Rutubetine sakladım bulutları,

Neyin rutubetiydi o da bilinmez.


Kimse yokken nasıl kaldım öyle?

Tutunacak dallarım kırıldı...

Sadece dallar değil, bastığım yollar da kırıktı.

Kokuları sakladığım kavanozlar parçalara ayrıldı

Dağılan sadece cam kırıkları mıydı?

Can kırıklarından hallice nice koku

Neden sinip gitmedi?

Tekrar tükürüyorum

Ağzıma dolan küfrü!


Kimse yokken neden ben hâlâ varım?