Bu kez soğuktan titremiyordu.
İçinde O'nu koca bir hiç yapmaya çalışan kuduz bir köpek vardı.
Ve O; O acımasız hayvanı ilk kez beslemiyordu.
Son kalan inancını attı önüne cılız bir kemik misali..
En son da insanlığını..
Bu kez soğuktan titremiyordu.
Ruhu eriyip bitiyordu.
Ve O;
Ruhunu ilk kez öldürmüyordu.
Çünkü biliyordu;
Sahibi olmak istediği kalplerin eşiğinden bile geçemeyeceğini..
Girmek istediği gözlerden henüz tırmanırken düşeceğini..
Sığınmak istediği kollar tarafından acımasızca itileceğini..
Çünkü biliyordu..
Son nefesine dek;
"Ölesiye seveceğini ama hiç sevilmeden öleceğini.."
